Zo diep gelukkig dat ik me voelde toen Jan zei ‘we doen het.’ Wat betekende dat we weer een pup zouden nemen. En dan eindelijk een Schnauzer!  Natuurlijk vertelde ik het aan iedereen die het maar horen wilde. En degene die het geen hol interesseerde kwamen het ook te weten.  En dan komen de commentaren. De één was blij voor mij.Anderen vonden het nogal wat. ‘Waar begin je nog aan.’ ‘ Kun je weer weken stront en plas lopen ruimen.’EEN SCHNAUZER, NIET DOEN, luisteren niet.’Een Schnauzer luistert maar naar één baas hoor! Ze zei het niet één keer, maar ze bleef het zeggen totdat ik er genoeg van had. Ze was de vrouw van mijn eerste werkgever en een echte vriendin.Samen met haar man gaan wij al 52 jaar met elkaar om. Dat is niet niks. En zij hadden tenslotte Knatch gehad. Jawel een Schnauzer.  Toen was ik er al verliefd op geworden. Door omstandigheden was het er nooit eerder van gekomen. Ik liet me zeker niet tegen houden van al het commentaar. En bleef op mijn roze wolk zitten. Zeker toen ik wist dat wij één week later naar pups mochten komen kijken, bij de fam. Van Ansem. Kennel van de Oldert. De pups waren toen tien dagen oud.En prachtige stevige pups! We kregen beschuit met muisjes en wat ik nog nooit heb durven zeggen doe ik nu. Ik heb valse kiezen en echt vals want als het even kan wipt het frame omhoog om er iets onder te laten schieten. Krijg het er dan maar onderuit zonder het uit te doen of een gek gezicht te trekken, gaat niet.Het overkwam mij gisteravond toen ik aardbeien zat te eten.Korreltje eronder. Ik moest lachen en zo zweefde mijn gedachten terug.De beschuit met muisjes. Natuurlijk schoot er iets onder mijn ‘valse’ kiezen. Ik heb de beschuit helemaal opgegeten. En heb nog nooit zo’n grote blaar in mijn mond gehad.  Na dik acht weken konden wij Réfa gaan halen. Zo blij als een kind.Toen ze voor het eerst zonder dat ik dat gezegd had ging zitten. Had ik het niet meer. De mascara rolde over mijn wangen. Plat op dat kleine kontje en de pootjes omhoog. Toen kon het al helemaal niet meer stuk! Door de goede zorgen van de fam. Van Ansem was Réfa al goed gesocialiseerd.Haar behoefte deed ze al op een krant. Thuis hadden Jan en ik afgesproken: niet bedelen, niet op de bank en niet op bed. Na twee dagen was Reef helemaal zuiver. Geen drol of plas meer gevonden. Maar ik heb het geweten. 10 tot 15 keer droeg ik haar naar buiten, steeds in hetzelfde stuk van de tuin. Riep drie keer hoera en goed zo en braaaaaaf!!! Als ze wat had gedaan. Mijn achterbuurvrouw en vriendin Anja samen met haar man hadden de grootste lol als ze mij zo bezig hoorde. Laat ze maar lachen. Het springen. Niet iedereen vind dat prettig. Dus riep is steeds als er bezoek kwam: ‘laag,laaaaag, laag.’ Even begroeten mocht en nog steeds. Ze hoort bij het gezin. Iedereen lachte mij uit. ‘Ja hoor, laag.’ Laat ze maar lachen. Bij het oversteken gaf ik haar twee commando’s zo klein als ze was. Stop. Zit. Ik legde mijn hand onder haar kontje en drukte zacht op haar borst. Ging vanzelf. Maar ze moesten wel lachen. Na de weg overgestoken te zijn komt er een fietspad. ‘Stop. Zit. Fietsers, goed kijken, oké! Ik ben wat uitgelachen met mijn ritueel. Maar ik ben vol blijven houden. Laat ze maar lachen. 
Réfa is 4 mei 3 jaar geworden. En ja, ze bedelt en ze krijgt. Alleen van Jan. Per de poes aan één kant van zijn sok en Reef aan de andere kant. En ja, ze mag op de bank. En ja, ze ligt ook op bed. Ik lach er om en vind het prima. Maar om mij wordt niet meer gelachen. Want als we gaan oversteken gaat ze al zitten. Bij het fietspad voordat we het bos ingaan gaat ze zitten.  Komt er ineens een mountainbiker uit het pad, zit ze  al. Vorige week draaide er één zich om. ‘Nog nooit meegemaakt, dankjewel.’ En hij fietste met hele kuiten en geen gescheurde broek verder. Jan was al eens verbaasd thuis gekomen. ‘Ze gaat uit zichzelf zitten!’ Goed hé! Ik heb ze laten lachen. Gisteren in het bos draaide een fietser zich om en riep heel hard: ‘ik wil er ook zo één!’ En ik riep terug: ‘gaat niet is er maar één van!’ Maar het leukste vond ik toen mijn ‘oude’ baas met zijn vrouw, inmiddels Jos en Gaby bij ons waren.  Och José, wat een leuke hond!’ ‘Wat luistert ze goed.’ ‘Ja Jos even begroeten mag, ze hoort bij het gezin, maar dan klaar.’   ‘Niet iedereen vindt het even prettig als ze zo tegen je opspringen. Réfa was rustig in haar mand gaan liggen. Jos draaide zich om en riep haar. ‘Kom nog eens lieverd!’ ‘Nee Jos.’ ‘Hoezo nee, dat mag toch wel?’ ‘Liever niet, ze heeft jullie begroet en Gabby vindt het niet prettig.’ ‘En weet je, dan moet ik Réfa gaan corrigeren terwijl ze dat niet verdiend. Ze doet het goed.’ Verwonderd keek Jos mij aan. ‘Ja, je hebt gelijk.’ Weet je het is een Schnauzer met het karakter van een New Foundlander.’ Nee Jos, het is een echte Schnauzer met een echt Schnauzer karakter, alleen de mensen moeten dat leren snappen. Gabby lachte ‘Nou jij weer Jos!’Reef keek me met voldoening in haar ogen aan. We hebben ze laten lachen. Nu lach ik.

José Goense

Hallo Tjeu, hallo Jeanne, dag mama Xandera, broertjes en zusjes,

Inmiddels is het al weer een week geleden dat ik ben verhuisd. Daarom een update over hoe het met mij gaat. De verhuisreis ging prima. Het eerste kwartier moest ik een kartonnen houder versnipperen. Die lag daar maar en paste zo beter in de papierbak. Daarna heb ik anderhalf uur geslapen. Pas toen we er bijna waren werd ik wakker. Ik heb braaf gewacht en in de tuin een grote plas gedaan. De eerste dagen hier, wat zal ik er van zeggen: erg vermoeiend …  van de bank gesprongen, van het talud afgerold, onder het vlonder doorgekropen, van het terras gekukeld, 1.20 mtr ! maar de hortensia’s zorgden voor een goede landing. En zodra ze niet opletten loop ik de tuintreden op en af (veel sneller dan via de tuin). Ik werd er wel erg druk van (zeiden ze) en kon slecht slapen. Dat gaat nu veel beter, ik heb m’n grote teddybeervriend bij me in de bench. Daar kan ik heerlijk op slapen en als ik die eens te hard bijt moppert hij nooit (het vrouwtje wel hoor). Vandaag voor het eerst weer in de auto geweest en op de straat. We gingen naar de dierenarts, voor de 9 weken enting en ze deden kennelhoestdruppels in m’n neus. De dokter vond dat ik er prima uitzag. Dat kon ik van haar niet zeggen: gekke handschoenen en een rare lap voor haar gezicht. Gelukkig smaakten de koekjes er wel. Het vrouwtje heb ik al aardig opgevoed, als ze in keuken bezig is, ga ik de mand zitten en dan geeft ze een snoepje. En als ze thuiswerkt help ik haar met papieren uitzoeken. Ze ziet ook wanneer ik naar buiten moet. Op een enkele vergissing van haar na doe ik alles netjes in de tuin. Tot zo ver mijn nieuws, hopelijk tot een volgende keer.

Een poot van Caitie.