Eigen plekje

Het is fijn om een eigen plekje te hebben. Binnen of buiten, maakt niet uit. Dat geldt voor mensen, maar ook voor dieren daar ben ik van overtuigd. Nog steeds met passie volg ik de gedragingen van Réfa. 4 mei is ze twee jaar geworden. Volwassen, maar…Ik leer van haar. Het kan een rommeltje zijn in mijn hoofd. Dit nog doen. Dat nog doen. En het liefst alles tegelijk. Gaat niet. Geprobeerd. Honderd keer. En zelfs een ezel stoot zich niet twee keer…Ik wel. Maar ik leer van Réfa. Focussen. Zij kan dat. Met één ding bezig zijn. Aan één ding denken. Want heus, maak me niks wijs, honden kunnen denken. Réfa droomt. Réfa loopt de marathon als ze soms ligt te dromen. Oké klok kijken kan ze niet. Maar ze weet precies hoe laat het tijd is om te eten. Geen vijf minuten later. Ze blijft gebiologeerd staan kijken als ik haar eten klaar maak. Niks ergens anders aan denken. Eten! Ze is met één ding tegelijk bezig. Knap, dus daar leer ik van. En nog meer. Als Jan thuis komt zit hij meestal op de bank. Als ik daar toevallig zit sta ik op en ga op een andere stoel zitten. Als Reef daar toevallig ligt, uh uh die blijft gewoon liggen. En weet je wat het ergste is? Ze komt er mee weg. Jan gaat ergens anders zitten.En zegt nog: ‘lig je lekker schatje?’En dat is dan echt niet voor mij bestemd! Zo zijn er nog veel dingen die me verbazen. Altijd rond dezelfde tijd komt Per de poes Réfa halen om buiten te spelen. Alleen niet als het regent. Dan zie je haar niet. Natuurlijk roept Per Réfa niet. Maar ze komt buiten voor de tuindeuren staan. Ttsss ttttsss met een pootje tegen het glas. Vaak hoeft dat niet eens. Fijloos heeft Reef het in de gaten. Moe van het spelen hebben ze hun eigen plekje om lekker te liggen. Achter in de tuin in een stukje waar nog geen onkruid is geplukt. Meestal naast elkaar. Ik was niet snel genoeg met mijn fototoestel. S’nachts sliep Réfa altijd in haar bench. Totdat Jan en ik het niet meer nodig vonden. Bench in de bijkeuken. Deurtje nog dicht ook. Weg ermee. Maar dat gaat niet zo maar. Langzaam wennen. Het was tenslotte haar plek. Ze had er geen hekel aan. Deze gedachte kwam weer van mensen af. De eerste nachten had ze er geen erg in dat het deurtje open stond. Jan had ondertussen een nieuwe mand gekocht. Een hippe. Met tijgerprint als ligkussen. Ik vond het niet om aan te zien. Daarna kreeg ik de slappe lach. Réfa deelde mijn mening. Ze ging er niet eens in zitten.Slijmen en snoepjes. Niks. Een knaagstok. Dat zou wat langer duren. Niks. Ze had wel doorgekregen dat het deurtje open stond. Eigen schuld dikke bult. Natuurlijk ging ze staan piepen. Uit bed, nieuwe bed laten zien. Niks. Terug naar haar bench. seurtje dicht. Terug naar bed. 5 dagen. Toen kon het deurtje open blijven staan. Na een week zagen wij haar s’middags zitten op haar kussen in de nieuwe mand. Hij lijkt kleiner, maar is net zo groot als de vorige. Zeer zorgvuldig opgemeten. Toen ze zag dat we naar haar keken…Ze ging plat op haar kont in haar mand met tijgerprint zitten. Ik heb nog nooit een hond zo dom in haar mand zien zitten. Deze keer was ik er wel op tijd bij met mijn fototoestel. Ondertussen slaapt ze s’ nachts prima op haar nieuwe kussen.Ze vind het prima!Het is haar eigen plek.

José

We horen niks meer, we zien niks meer, geen verhaaltjes …Terwijl er vroeger met regelmaat gelezen kon worden over zijn avonturen heeft er inmiddels een grote stilte plaats gevonden. Nou is het natuurlijk wel zo dat ik (Boaz) al bijna vier jaar ben geworden wat o.a. inhoudt dat de puberperiode wel achter de rug is. Kattenkwaad, daar doe ik niet meer aan. Naast het feit dat ik goed kan horen, kan ik tegenwoordig ook goed luisteren en dat kan niet van al mijn soortgenoten worden gezegd.Iedere morgen ga ik met mijn baas (in alle vroegte) naar het grote uitlaatveld bij het Hoornse Meer en daar tref ik dan vele andere honden; Twee Tibetaanse Terriers, een Kooiker, een Engelse Setter die we een beetje links laten liggen, twee Ridgebacks, die het vrij hoog in de bol hebben met een fraaie ‘pronk’ op de rug en dan lopen er nog vaak wat niet raszuivere gastarbeiders uit Griekenland, Spanje en Roemenië tussen. Er zijn er ook een aantal met een GPS systeem aan hun halsband, dat zijn dan de honden die wel horen maar niet luisteren. Hun baas kan dan op zijn/haar telefoon zien waar ze uithangen. Bij mij is dat dus niet nodig; één keer fluiten op zijn vingers en ik sprint naar hem toe. Dat heeft te maken met het feit dat de schnauzer maar één baas heeft. De vrouw van de baas kan niet op haar vingers fluiten maar heeft hiervoor een hondenfluitje gekocht. Er zijn er zelfs hondenfluitjes die zo’n hoge toon voortbrengen dat het voor mensen niet te verstaan is … dus daar luister ik niet naar. De baas zijn vrouw dacht dat dit aan het fluitje lag en ze heeft inmiddels ook al twee andere fluitjes gekocht, maar daar reageer ik ook niet op.
Nou ren ik nogal wat af op dat grote veld en onlangs trapte ik in een kuil en dat deed pijn! En dan kan ik heel hard gillen … de rechter voorpoot. Sommigen zeggen dat het de wolfsklauw is, maar anderen zeggen dat je over de ‘duimnagel’ moet praten omdat een wolfsklauw alleen maar aan de achterpoten voorkomt. Afijn, hoe het ook heet, bloed aan de voorpoot en mijn baas dacht dat het met een verbandje wel over zou gaan. Naar een paar dagen bleef ik opnieuw ergens achter haken en opnieuw bloed …
En dan weet mijn baas het ook niet meer en gingen we samen naar de dierenarts. Daar ga ik overigens graag naar toe, want zoiets levert in ieder geval minstens twee hondenkoekjes op. Jullie kennen het wel, ik op de behandeltafel, het verbandje eraf en een glimlach van de dierenarts. Mijn baas heeft me later verteld waarom de man glimlachte. “Kijk” zei de dierenarts tegen mijn baas: “ik zal je laten zien hoe je dit oplost, dan kan je het de volgende keer zelf doen”. “Het is net zoiets als een kind met een losse tand”. De man pakte een tangetje, pakte hiermee de afgebroken nagel en ik trok mijn poot terug. Het malheur was dus in een tel opgelost. En vanwaar die lach van de dierenarts? Bij het verlaten van het pand mocht mijn baas bij de balie vijfenveertig euro afrekenen voor de bewezen diensten. En wie verdient er nou vijfenveertig euro per seconde? Zoiets gaat ver uit boven de Balkende norm. Maar goed, ook een dierenarts moet nu en dan vakantie vieren en ik gun hem dat van harte want het leverde mij in ieder geval drie hondenkoekjes op.

Wederom met een hartelijke groet, Watcher Boaz

Watcher Boaz