Nog altijd verbaas ik me erover, hoeveel en hoe snel  een hond, zelfs op latere leeftijd leert.  Katja weet zooooo veel!  Het is genieten te zien en ontdekken, hoe de hersentjes van een hond ( ongetwijfeld gebeurt dat ook met andere dieren) zich steeds verder ontwikkelen.Enige weken geleden hebben  Wim en ik voor  Wim 2 lange broeken gekocht.  Die waren te lang, dus korter maken.  Staat Wim eerst met de ene broek, later met de 2e broek in de kamer;  ik met  de speldendoos zittend op de grond, om de juiste lengte af te spelden.  En wie staat naast mij te kijken?  Juist!  Katja. Heel nieuwsgierig naar wat ik zit te doen. Het  onthardingszout-reservoir (  wat een wóórd )  van de vaatwasser  moest gevuld worden. Ik met mijn hoofd in de vaatwasser ( Die werkte toen niet, hoor) met de trechter en het pak onthardingszout bezig  en:….  Katja op de eerste rang. heel nieuwsgierig:  Wat doe jij daar? Ook heel grappig:  ’s avonds om 6 uur krijgt Katja eten.  Wij hebben diverse klokken, die om die tijd  6X slaan en een koekoeksklok, die vanzelfsprekend een onderscheidend geluid geeft.  Als Katja één bepaalde klok 6X hoort slaan, staat ze al  heel gespannen te luisteren en dan……….ja hoor:  6X koekoek:  het signaal, dat ze eten krijgt.  Enthousiast rent ze rondjes in de kamer en vervolgens naar de keuken in afwachting van haar brokjes. werkelijk zo vermakelijk, maar ook een teken, dat ze heel, heel intelligent is.Als we ergens zijn, waar  geen koekoeksklok is, bijvoorbeeld  als we op visite zijn, of in een hotel of een vakantiehuisje in een recreatiepark, dan roepen wij 6X “koekoek” met  hetzelfde resultaat, als na het gekoekoek van de klok thuis.  Zo leuk! Nu iets minder leuks: Vandaag moesten we met Katja naar de dierenarts;  van een grote kies linksboven was een stukje afgebroken; hoe dat  is gebeurd is een raadsel, maar ik merkte al enige dagen met  tandenpoetsen, dat ze het poetsen  bij die kies heel vervelend vond. Vorige week vrijdag ( 7 februari 2020) in haar bek gekeken en  Wim en ik ontdekten, dat aan de  buitenkant een stukje kies los zat en  nog in het tandvlees vast zat. Opgebeld naar de dierenartsenpraktijk;  vanochtend ( dinsdag  11 februari 2020)  Katja nuchter brengen.  Om  half 12 vanochtend belde de assistente, dat  Katja gehaald kon worden.. Toen de dierenarts het losse stukje verwijderde, zag hij, dat eronder een gat  was tot in het wortelkanaal,  Ach Katja stakkertje:  De kies moest uit haar  kaak  GEBOORD worden.  Voor 4 dagen pijnstillers  ( metacam-pillen)  meegekregen. Gelukkig, dat het gebeurd is;  ze ligt nu nog zielig in haar bed, maar de dierenartsassistente verzekerde ons, dat  Katja snel  weer  “de oude” zal zijn.  Daar vertrouwen we op.

Heel veel hartelijke groeten van Wim en Coby van Hattum-Richters     en van Katja.    

15 februari 2020

Wat wordt hij al groot, dik 14 maanden alweer.We gaan nog steeds naar Agility les en ringtraining en er staan alweer een aantal shows gepland. De eerste is de clubmatch in Hardenberg, daarna staat Groningen op het programma, dan Zwolle en als laatste voor de zomer gaan we naar Lingen in Duitsland.Nu nog even goed oefenen en dan maar hopen op allemaal uitmuntend.Agility les gaat ook steeds beter, maar alles ruikt zo lekker en Zorro is zo lekker snel afgeleid, maar de aanhouder wint.We zijn vorige week naar Amsterdam geweest, ik had ergens gelezen dat daar een Castingbureau bestaat voor dieren.Nu heb ik de site bekeken en daar staat helemaal geen Schnauzer op, dus Zorro heeft daar even verandering in gebracht. Voor wie nieuwsgierig is www.catvertise.nl en dan onder het kopje medium honden is hij te vinden.Dus wie weet zien jullie hem binnenkort in een reclamefolder, TVspot, film of in het theater. Allemaal maar duimen dat de reclamemakers voor een Schnauzer kiezen.Alles gaat op een diervriendelijke manier en ze worden nergens toe gedwongen dus dat gaat helemaal goed komen.De casting was al een groot feest, Zorro mocht eerst lekker rondkijken en snuffelen in de studio. Hij kreeg allemaal lekkere koekjes en mocht toen gaan staan, zitten, liggen voor de foto’s. Wat deed hij het goed! Aan het eind mochten we samen nog even op de foto. Daar bleek wel weer dat ik echt niet geschikt ben voor model.

De foto’s zijn gemaakt door Edwin de Jongh

www.edwindejongh.co

Spelen

Hij kwam uit het lange bospad gerend, Het was een hele lange vent.
Het was een jogger, Zoals mensen die figuren noemen.
Ik dacht even spelen, Ik ren een stukje mee,
Tegen een hele leuke lieve hond, Zeg je toch geen nee.
Toch werdt hij kwaad, En viel flink naar mij uit,
Geloof me echt ik hapte niet naar zijn kuit.
Mijn mens heeft mij geleerd om nooit zomaar te bijten,
Daarom mag ik los, Ik wilde alleen maar een beetje spelen, Huppelde wat mee, Eigenlijk mag dat niet, dat zijn de feiten.
Ik luister goed naar wat wel en niet mag, Dat is mij geleerd.
Daarbij komt ik ben niet zomaar een hond. Ik ben een echte Schnauzer, En weet je laat maar roepen, ik voel me zeer vereerd!

José Goense

Het eerste jaar van een hondenleven is het groot feest: een nieuw huis, een nieuwe baas, veel soortgenoten die je voor het eerst ontmoet, de eerste sneeuw, de eerste rit in een auto en ga zo maar door. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er zo’n eerste jaar veel verhalen op de Oldertjes site verschijnen van onze schnauzer avonturen. Maar als we ouder worden wordt alle gewoon, want alles wat er gebeurt hebben we al eerder meegemaakt en onze bazen klimmen dan niet meer in de pen. Je zou denken dat Tjeu en Jeanne dat inmiddels wel zouden weten, maar niks is minder waar, want ze zeuren me met regelmaat om de kop: “wanneer krijgen we nou weer een verhaal van Watcher Boaz?” 
Nou daar gaat ie dan, het vaste ritueel van iedere dag. Zo rond een uur of zeven komt de baas zijn bed uit en sta ik hem op te wachten achter de kamerdeur, flink kwispelen met mijn staart, want dat maakt de baas blij. Vervolgens gaat hij de keuken in om een boterhammetje te maken en om goed wakker te worden wordt er een pot koffie gezet. Ik krijg dan steevast een plakje kaas. Na dit ritueel gaan we samen op stap. Het is dan nog aardig donker en ik draag dan een lichtgevende halsband. Dit vindt de baas nodig omdat we eerst over een dijk lopen waar ook fietsers rijden. Het zou trouwens heel handig zijn als al die fietsers ook een lampje voerden. Zo halverwege de dijk komen we dan iedere morgen een fietser tegen die zijn Tervuerense herder Camiel uitlaat. Als Camiel mij ziet begint hij hard te rennen en hard te blaffen. Steevast begint zijn baas dan hard te roepen dat hij rustig aan moet doen, dus die twee zitten elkaar aardig op te fokken. En dan komen we op het grote veld bij het meer. Soms komen we daar als eerste aan, maar vaker gebeurt het dat Pip, een Kooiker, daar al met zijn baas aanwezig is. Pip is ook een reu en eerlijk gezegd heb ik niks met hem … en hij niet met mij, maar onze bazen kletsen heel wat af. Niet zo raar overigens want zijn baas is een vrouw en mijn baas een man. Dan verschijnt er een klein autootje met daarin mevrouw Moos met een Beagle, om het makkelijk te maken, die heet ook Pip. Vervolgens verschijnt Wilma op het veld met haar twee Tibetaanse terriers; reu Sep waar ik verder ook niks mee heb en een teefje, je raad het al, met de naam Pip. En met deze Pip zie ik het wel zitten. Sprintjes trekken op het grote veld en nou en dan komt die vervelende Sep er even bij omdat hij jaloers is. Maar acht, wij zijn nog jong en Sep is al wat ouder, dus die kan ons tempo niet bijhouden. Vorige week kwam er een vreemdeling langs met een Duitse herder. Nou zijn schnauzers ook ‘van Duitse bloed’ maar bij zo’n herder … ik weet niet, raar volk. Een sluipende gang, wat gegrom en dan ineens springt die knaap op mij af waarschijnlijk hopende dat ik er vandoor zou gaan. Hoe ik het gedaan heb weet ik nog niet maar mijn baas kreeg de indruk van een heuse judo-worp. De herder buitelde drie keer over de kop, keek verdwaast naar zijn baas en samen gingen ze af. Je begrijpt dat ik het bij Pip de Tibetaanse terriër helemaal gemaakt heb.

Na een uurtje lopen we dan samen naar de parkeerplaats waar we allemaal bij de auto van mevrouw Moos een hondenbrokje krijgen. Zo’n klein brokje stelt niet veel voor, maar ach, ook wij honden houden van vaste rituelen. Als we dan zo tegen negen uur weer thuis komen krijg ik mijn bak met brokken en een bak vers water. De baas krijgt dan een bak verse koffie die zijn vrouw inmiddels heeft gezet en ik ga dan even onder zeil, om te dromen over Pip, jullie weten wel, de Tibetaanse terriër.

Groetjes van Watcher Boaz (inmiddels viereneenhalf jaar)